Mijn verhaal

Schaamte is een misplaatst woord, maar ik heb mijn jeugd aardig snel weten te vergooien. Zelfacceptatie is een doel waar ik al jaren naar toewerk: ik ben van mening dat mensen die zichzelf kunnen zijn de diepere betekenis van het leven hebben gevonden. Op een moment in het leven word je erdoor gegrepen of is de zoektocht je overkomen. Het schudt je wakker en slaat je in het gezicht met de vraag wat je nou in 's hemelsnaam aan het doen bent met je leven.

Ik was 14 jaar oud toen ik mijzelf tegenkwam. Na lang zoeken kreeg ik de diagnose depersonalisatie, ik noem het liever leven in een film. Het zette al mijn emoties uit en ik herkende mijzelf niet meer. De enige manier van voelen kwam enkel nog aan op woorden en stukken tekst. Ik kon hier al mijn gevoelens in kwijt, het was voor mij een uitlaatklep. Terwijl de meeste jongens van mijn leeftijd volop aan het genieten waren, was het voor mij een strijd van ik tegen mijzelf. Het heeft mij veel gekost, maar ook veel gebracht. Hieruit ontstond een drang om mijn verhalen te vertellen. Schrijven verlichtte mijn pijn, het kunnen vertellen van mijn verhalen plakte een pleister op de wond en gaf het de kans geven om te helen. Wat eerst een last leek, bleek later een duw in de goeie richting. Het was alsof ik even tegen moest worden gehouden door een spiegel van mijzelf.

Ik had altijd al een speciaal gevoel bij mij in films storten die ik niet meteen kon begrijpen, net zoals ik mijzelf niet meteen kon begrijpen. Ik keek deze films wel vijf of zes keer tot ik de stukken dialoog kon dromen. De nieuwsgierigheid is gebleven, maar nog zoek ik naar antwoorden. Het gevoel van ontdekken wat ik wilde is wat mij geluk. bracht in tegenstelling tot het studentenleven. Ik merkte hier al snel dat ik kon genieten van andere dingen dan uitgaan en je kop eraf drinken. Ik dacht mijzelf al gevonden te hebben, maar hier kwam ik mijzelf opnieuw tegen. De studenten vereniging bracht mij nieuwe inzichten. Ik kon opkijken naar verhalen van andere mensen en streven naar een leven dat ik achteraf eigenlijk niet echt had gewild. Ik was altijd van mening dat hetgeen waar anderen gelukkig van werden datgene zou zijn waar ik ook gelukkig van zou moeten worden. Alsof er bepaalde kaders waren waarvan ik dacht dat dat geluk was.

Stukje bij beetje ga ik mijn eigen weg. Ik wil graag de betekenis van het leven uitzoeken en de dingen vertellen die ik eigenlijk niet wil zeggen. Ik wil mijn woorden vinden. De schaamte weghalen om me langer te verbergen achter wie ik niet ben. Mensen om mij heen vinden met dezelfde motivatie voor ontdekken en vertellen. Film is mijn manier geworden om het leven te ontdekken, eerder nog te leren accepteren dat wat niet perfect is niet betekent dat het er niet mag zijn en dat het oké is. Ik schrijf graag over irritaties, gewoontes die ik bizar vind en de sleur van het leven, je net niet goed genoeg voelen of juist te veel. Alles of niks, ik wil ontdekken en mijzelf kunnen zijn. Niet langer schuilen achter mijn gedachtes. Ik wil loslaten wat ik niet en vasthouden wat ik wel waardevol vind. Film laat mij net even stilstaan in de chaos van mijn hoofd. Het geeft mij een route naar rust, de rust die ik graag wil opzoeken en vasthouden. Ik wil mezelf kunnen zijn.

Hey!

Ik ben Fabrice Verhoeff. Een 19-jarige videomaker en beginnend filmmaker. Momenteel volg ik de studie Creative Business en zit ik in mijn 2e jaar. Voorafgaand aan deze studie heb ik de opleiding Video & Digitale Media gevolgd bij Open Studio in Amsterdam. Ik heb een passie voor verhalen vertellen en schrijven. Ik haal de inspiratie hiervoor uit de mensen om hij heen, uit muziek, bepaalde scenes uit films en inspirerende stukken dialoog.